Over hoe alles op z’n pootjes terecht zal komen, toch?
Gaat het niet universum? Terwijl wij met man en macht proberen onszelf te weerhouden van alles wat het leven leuk maakt (bier drinken in de zon met vrienden, bijvoorbeeld), trekt de lente haar eigen hardvochtige plan. Bloesem, zon, de geur van vers gemaaid gras omdat de buurman van ellende z’n gazon maar is gaan maaien; het is de mooiste lente die ik me kan herinneren. Of misschien is ze wel zo mooi omdat we er alleen mondjesmaat van mogen genieten. Waar vroeger een rondje hardlopen om zeven uur ’s ochtends voelde als dappere zelfkastijding voelt het nu als stiekem spijbelen. Oh, de ironie.
Gelukkig lijkt het er op dat covid-19 (of, zoals wij hem liefkozend genoemd hebben, ‘ die klootzak’) de zon nog niet heeft aangetast en dus zullen we met z’n allen moeten blijven proberen al die zomerse verleidingen te weerstaan zodat we straks dubbel kunnen genieten van die koperen ploert. Een ding is zeker: de wereld weet niet wat haar zal overkomen als we straks weer de bloemetjes zoals nooit tevoren buiten zullen zetten. ,Zuipen als een rugbyteam,’ zoals een goede vriendin zou zeggen, de gemeenschappelijke dorst was nog nooit zo groot.
Met ons gaat het overigens goed. Heel goed. We missen het kraken, het piepen, het wilde en het vrije van de bus, maar we genieten ook van alle luchtkastelen die nu eindelijk een beetje handen en voeten krijgen. Eindelijk die plannen uitwerken, eindelijk de rust om eens een beetje door te pakken. Tien uur achter elkaar schrijven is nu eenmaal net wat makkelijker als er onbeperkt stroom uit de muur komt en je niet na hoeft te denken over een veilige slaapplaats of een plek om te poepen. De tijdelijkheid van deze gemakken maakt het bijzonder, doet de voorpret groeien. Elke dag die we afsluiten met een kus is een dag dichterbij de terugkeer naar ons rommelige busleven. Er komen goeie dingen aan, we voelen het! En zo niet dan toch. De lente kan het sowieso niets schelen. was zoals jullie weten van korte duur: shit hit the fan. En nu zijn we weer terug, ook thuis.
Gelukkig lijkt het er op dat covid-19 (of, zoals wij hem liefkozend genoemd hebben, ‘ die klootzak’) de zon nog niet heeft aangetast en dus zullen we met z’n allen moeten blijven proberen al die zomerse verleidingen te weerstaan zodat we straks dubbel kunnen genieten van die koperen ploert. Een ding is zeker: de wereld weet niet wat haar zal overkomen als we straks weer de bloemetjes zoals nooit tevoren buiten zullen zetten. ,Zuipen als een rugbyteam,’ zoals een goede vriendin zou zeggen, de gemeenschappelijke dorst was nog nooit zo groot.
Met ons gaat het overigens goed. Heel goed. We missen het kraken, het piepen, het wilde en het vrije van de bus, maar we genieten ook van alle luchtkastelen die nu eindelijk een beetje handen en voeten krijgen. Eindelijk die plannen uitwerken, eindelijk de rust om eens een beetje door te pakken. Tien uur achter elkaar schrijven is nu eenmaal net wat makkelijker als er onbeperkt stroom uit de muur komt en je niet na hoeft te denken over een veilige slaapplaats of een plek om te poepen. De tijdelijkheid van deze gemakken maakt het bijzonder, doet de voorpret groeien. Elke dag die we afsluiten met een kus is een dag dichterbij de terugkeer naar ons rommelige busleven. Er komen goeie dingen aan, we voelen het! En zo niet dan toch. De lente kan het sowieso niets schelen. was zoals jullie weten van korte duur: shit hit the fan. En nu zijn we weer terug, ook thuis.
